İnsan gidince,
Sadece sesi, nefesi gitmez.
Kokusu da gider.
Ellerinin güzelleştirdiği çiçekler,
Onunla birlikte boynunu büker.
Kim bilir şimdi,
O çiçekler başını eğmiş midir?
Yaşasalar da onun dokunuşu olmadan
Eskisi gibi açabilir mi hiç?
Bir söz kalır bazen akılda.
Bir cümle…
“Kimseye güvenme” derdi sık sık.
Ve o son sözü:
"Çocukları olan herkes anne kıymeti bilir."
Belki bir sitemdi,
Belki zamandan arta kalan bir tecrübe.
Şimdi anılar arasında onun sesini arıyorum.
Kokusunu, sözünü, dokunuşunu…
Ve en çok da onunla güzelleşen şeylerin
Yavaş yavaş soluşunu izliyorum.
Biliyorum, bazı insanlar gitmez.
Bazı sözler unutulmaz.
Bazı eller, çiçeklerin üstünde hep hissedilir.
İnsan gidince diyorum Azizim,
Sadece kendisi gitmez.
Gölgesi de,
Hatıraları da onunla birlikte gider.
Ne sonraki bayramda elini öpmek için bıraktığın yerdedir,
Ne de ona aldığın şekerlemeleri görünce
Mutlu olacak biri kalır.
Giden gider de Azizim,
Ya kalanlar?..
Aylin Özgür
